Alle macht aan de souffleuse (bis)
Ik was souffleuse bij de productie Masterclass met o.a. Chris Lomme (als Maria Callas) en Hilde Heijnen in regie van Jean-Pierre Dedecker.
Tijdens de voorstellingen zat ik weggestopt in de zijloge côté jardin. Het publiek zag mij niet, het was de bedoeling dat Chris Lomme mij wel zag. En ik mocht eigenlijk niets zeggen, Chris wilde niet dat het publiek mij zou horen. Daarom had ik A4 papieren bij waarop trefwoorden geschreven stonden. Zij had de meeste tekst en er waren zo'n paar struikelblokken. Als er problemen waren moest ik het juiste papier in de lucht steken, er stond zelfs een lampje op gericht. Jean-Pierre had dit bedacht. Natuurlijk werkte het niet! Chris droeg in het echt een bril of lenzen. Op scène had zij ook een bril op maar duidelijk niet een met de juiste glazen.
Bij een bepaalde voorstelling roept zij kwaad in mijn richting: 'jij daar, stil zijn!' en ze komt met een kordate stap op mij af. Ik was nog een groentje en dacht dat ik iets verkeerd gedaan had (terwijl ik met moeite durfde te ademen). Ik was echt geschrokken. Maar het was een improvisatiemomentje, omdat ze haar tekst niet meer wist en ze het opgegeven had om naar die onleesbare papieren te turen en dus kwam ze maar tot bij mij om te kijken wat ze precies moest zeggen.
Bij diezelfde productie gebeurde er tijdens een voorstelling iets bizars. Er was een dialoog tussen de lerares (Chris Lomme) en een leerlinge (Hilde Heijen) over hoe een aria gezongen moest worden. De leerlinge moest een bepaald stukje een paar keer opnieuw zingen (met pianobegeleiding). De lerares vond het niet goed en onderbrak de leerlinge telkens weer. De replieken leken heel sterk op elkaar, er waren maar een paar woorden verschillend. En plots kwamen ze in een 'kring' terecht! Chris vergiste zich van repliek waardoor ze weer bij het begin van de scène uitkwamen en Hilde opnieuw het begin van die aria moest zingen. Maar Hilde kon die aria helemaal niet zingen, alleen die eerste paar woorden. Ik zag de schrik op haar gezicht dat Chris haar niet zou onderbreken en dat ze dan maar iets zou moeten verzinnen waarom ze niet verder kon zingen. Ze zijn een tijdje in dat kringetje blijven ronddraaien en ik zat daar in die loge te zwaaien en met mijn hoofd te schudden 'nee, nee' . Uiteindelijk zijn ze er zelf uitgeraakt. Maar het was wel spannend die keer!
(Katelijne Laevens, regieassistente)
