De eerste keer
Als tienjarig kind was ik nog nooit naar het theater geweest. Mijn ouders hadden gehoord over een productie in NTG, Peter Pan, die wel leuk kon zijn. Wij kwamen dus eens kijken, samen met een vriendinnetje van me. Toen we aankwamen, nauwelijks vijf minuutjes voor aanvangstijd, bleek het niet te zijn zoals in de film! Die voorstelling was al uitverkocht? Je moest vooraf reserveren? Vreemd, vonden wij toen… Ik was danig ontgoocheld en meer voor de vorm schoven we dan toch maar aan bij de vele wachtenden voor de kassa's. Wel dertig mensen stonden in troep te drummen aan die kassa. Maar niemand werd geholpen, 'uitverkocht is uitverkocht', 'misschien straks nog een paar mogelijkheden', hoorde ik tussen het rumoer. Mijn ouders wilden weer weggaan, maar ik drong aan. 'Nog even wachten,' smeekte ik, 'misschien lukt het nog…'. Toen iedereen in de zaal had plaats genomen, waren blijkbaar toch nog een paar plaatsen beschikbaar. De kassamedewerkster vroeg aan de eerste van de 'troep': voor hoeveel personen wilde u kaartjes ? Ik had alles nauwkeurig in de gaten gehouden, was paraat en snelde tussen alle lichamen en armen door naar voren en kwam vlak voor de balie terecht en kon net op tijd en luid en duidelijk zeggen: '4 kaartjes alsjeblieft !' Tot mijn grote verwondering durfde niemand van de vele andere wachtenden mij tot de orde te roepen als brutale voorsteker en was de baliedame al met mij bezig. Mijn moeder moest met schaamrood op de wangen tussen de hele troep kruipen om me geld te geven en ik zag die avond Peter Pan vanaf het tweede zijbalkon. Wat heb ik genoten van die allereerste theaterervaring, van Els Olaerts die uit de koepel van het theater naar beneden kwam met vele buitelingen – later hoorde ik dat haar kreten elke avond uit angst waren en niet uit plezier – en van Chris Thys die zong over een huisje in de kleuren van de regenboog!
(Leen Van Welden, artistieke planning en verkoop)
