Het leven een droom | naar Calderón de la Barca | regie Johan Simons

In dit muziektheaterstuk, een coproductie met de Ruhrtriennale, maakt Frank Focketyn (in de rol van nar Klaroen) zijn debuut als ensemblelid van NTGent. Inspiratiebron is Het leven een droom van Calderón de la Barca, een van de meesterwerken uit de Spaanse Barok. Koen Tachelet bewerkte de tekst en Peter Vermeersch zorgde voor de muziek.

Koning Basilio (Steven Van Watermeulen) leest in de sterren dat zijn enige zoon, Segismond (Aus Greidanus jr.), de belichaming is van het kwaad. Hij besluit zijn zoon van bij de geboorte op in een toren. Niemand weet van zijn bestaan, tot de koning, gekweld door onzekerheid, spijt krijgt en wil Sigismond een kans te geven. Tijdens zijn enige dag in vrijheid gedraagt Sigismond zich precies zoals men had verwacht: hij gooit een kamerheer door het raam en verkracht een hofdame. Reden genoeg om hem opnieuw op te sluiten.

Maar wanneer hij opnieuw bevrijd wordt, ditmaal door een volksleger, grijpt Sigismond de macht. Maar dan gebeurt het merkwaardige: Sigismond neemt onmiddellijk weer afstand van het volk dat hem bevrijd heeft, en van hun verwachtingen. En in plaats van wraak te nemen onderwerpt hij zich aan zijn vader en vergeeft hij zijn beul. De kracht van vergeving lijkt het te halen op de logica van de wraak. Maar dan wordt deze droom weer de grond in geslagen. Sigismonds machtspositie corrumpeert zijn ideaal van de goede leider. Op advies van het hof gooit hij de leider van de revolutionairen in dezelfde kerker waar hij al die jaren opgesloten heeft gezeten. Met deze daad heeft Sigismond alles verloren, en blijft eenzaam achter…

Met deze tekst als uitgangspunt peilt regisseur Johan Simons naar de gevolgen van een machtsretoriek van goed versus kwaad. Kan het kwaad worden onderdrukt en zo ja, op basis van welke criteria? Wat is de houdbaarheid van die criteria? Hebben we het kwaad nodig hebben om ons eigen geluk te vrijwaren? En hoe zeker kunnen we zijn van dat geluk?