Johan Simons ontvangt eredoctoraat van UGent

Op 14 september 2009 ontvangt Johans Simons een eredoctoraat van de Universiteit Gent. Voor het eerst in de geschiedenis van de Gentse universiteit valt die eer te beurt aan een theatermaker. De onderscheiding was een waardering voor Simons' vernieuwende visie, het maatschappelijk engagement in zijn werk en de internationale stem die hij NTGent bezorgde. Met dit eredoctoraat bevindt Simons zich in het gezelschap van onder meer Bob Geldof, Kofi Annan, Desmond Tutu en Ai Weiwei.

'Het theater van Johan Simons is één van die vrijplaatsen waarin een mechanisme van weerbaarheid kan ontstaan; analyse, luciditeit en troost als alternatief voor doemdenken en fatalisme', sprak professor Christel Stalpaert.

Enkele fragmenten uit Simons' speech bij de uitreiking van dit eredoctoraat:

Ik wil voorstellingen maken die getuigenis afleggen van de menselijke kwetsbaarheid, en in het getuigen zelf wil ik iets tonen van de menselijke weerbaarheid. Ik geloof namelijk nog steeds dat het theater kan ingrijpen in het reële leven van reële mensen. Niet door op te roepen tot actie, maar door beroep te doen op de menselijke denkkracht, door andere denkkaders aan te bieden, andere interpretaties van dezelfde werkelijkheid. Theater als plek van samenkomst, als oefenterrein, als een schuilkelder voor het denken.

Dames en heren, ik ben ontzettend trots op dit eredoctoraat. Het is een eer voor mezelf en voor heel NTGent. De vijf jaren in deze stad zijn belangrijk geweest voor mij, als mens en als kunstenaar. (…) Ik had twee ambities: de stad Gent terug een volwaardig ensemble geven, en voorstellingen maken die er toe doen. Het mooiste moment na de voorstelling is niet het applaus, maar is merken dat mensen met elkaar praten over wat ze hebben gezien, gehoord en gevoeld. Toen ik hier begon, werd de centrale vraag in het repertoire: hoe kunnen we de paradoxen van de hedendaagse, Westerse mens op het toneel verbeelden. (...) Via bewerkingen van romans en filmscripts, en via nieuwe interpretaties van klassiek repertoire, hebben we bij NTGent een speelstijl ontwikkeld die het denken achter de vorm zichtbaar zou kunnen maken. (…)

Mijn kunstenaarschap is fundamenteel verbonden met al die acteurs, met hun stemmen, hun lichamen, hun manier van bewegen, hun oogopslag, de ontspanning waarmee zij op het toneel staan, de manier waarop ze het publiek nu eens verleiden en dan weer confronteren.

(...) In de toekomst wil ik meer aandacht besteden aan het opleiden van jonge mensen. Ik ben niet bang om over meesterschap te spreken en over de verantwoordelijkheid die dat met zich meebrengt. (…) Met het ouder worden is ook mijn bagage groter geworden. Ik wil niet eindigen als iemand die al die bagage bij zich houdt, zodat hij eronder bezwijkt. Ik wil in de toekomst nog meer ruimte om me heen vrijmaken, waar ik al die bagage kan neerleggen, zodat jonge mensen er gebruik van kunnen maken, er tegenaan schoppen (…). Theater maken is, elke keer opnieuw, langzaam, langzaam, metselen.

Ik dank u wel.