Nero | tekst en regie Peter Verhelst
Keizer Wim met het sponsen broekje
Onder het artistiek leiderschap van Wim Opbrouck telt het NTGent-ensemble ook enkele auteurs, waaronder Peter Verhelst. In diens trilogie van monologen omtrent het thema 'macht' volgt na de monologen Lex (voor Kristof van Boven) en Caesar (voor Aus Greidanus jr.) met Nero het slot, geschreven voor Wim Opbrouck.
Geen historisch verhaal over Nero de wrede, psychopathische machtswellustige keizer, maar wel over het moederskindje Nero. Een tot zijn eigen verbazing keizer geworden jongetje die, op het toppunt van zijn macht, terugdenkt aan zijn angsten en emoties als kind, aan zijn verwondering, aan zijn nieuwsgierigheid. Een Nero ook, door Opbrouck verrassend licht, dartel en broos gespeeld, die niet inziet dat hij elke band met de realiteit heeft verloren.
Alleen met de nooit van zijn zijde wijkende voedster, rol gespeeld door Johanna Lesage, blijft hij contact houden. Zij is zijn klankbord en in haar armen zoekt en vindt hij bescherming en troost.
Volgens sommigen waren deze laatste aspecten zelfs een beetje gevaarlijk. De hoge aaibaarheidsfactor van deze Nero/Wim (en bij uitbreiding een reeks andere wrede dictators) doet vergeten dat hij even meedogenloos en tiranniek is als de Hitlers en Stalins van deze wereld.
Het decor van Nero bestaat uit een de scène vullend landschap van maquettes. Het Rome waar Nero doorheen danst en huppelt en waar hij, zoekend naar de mooiste en beste plek, gebouwen verplaatst. Maar ook de stad Rome die hij volgens de overlevering in brand zou hebben gestoken.
De stad blijft echter koud en kil. Alsof die weet dat ze ook dit jongetje in het sponsen broekje wel zal overleven.
Het afficheontwerp voor deze productie, een ontwerp van Dooreman waarbij een tekening van Wim Opbrouck gecombineerd werd met een profielfoto van Wim door Phile Deprez, won de Cobra Power of Print Award als beste culturele affiche van het seizoen.
