Vergeten Straat | naar Louis Paul Boon | regie Johan Simons

Zijn het de mensen die moeten veranderen of moet de maatschappij anders worden?

Met Vergeten Straat, gebaseerd op de gelijknamige roman van Louis Paul Boon, opende in augustus 2008 Johan Simons de RuhrTriennale in Bochum. Deze coproductie met NTGent kende er een groot succes ('grandios', volgens de Süddeutsche Zeitung) en kwam daarna naar Gent.

Vergeten straat gaat over de bewoners van een klein stukje Brussel dat ineens, uit vergetelheid (?), door de aanleg van de noord-zuid verbinding van de rest van de wereld wordt afgesloten. De bewoners beslissen van de nood een deugd te maken en ontwikkelen met vallen en opstaan een vrij, anarchistisch samenlevingsmodel, wars van alle regels.

Het meest opmerkelijke in deze productie is dat Johan Simons de acteurs grote, opvallende maskers uit papier-maché laat dragen. Ze lijken wel allemaal een waterhoofd met constant open mond te hebben. Dit dwingt de auteurs tot het compenseren van mimiek met lichamelijk spel en grotere gebaren. Deze passen dan weer wonderwel bij het brede palet aan – de soms karikaturale - karakters die door Boon werden geschilderd.

Slechts twee personages dragen geen masker: Roza (gespeeld door Elsie de Brauw) en haar jongere alter ego 'ik'. Roza leidt ons doorheen het verhaal. Ze schetst hoe de wereld rondom haar verglijdt van een utopie naar een groteske dans. Maar ze doet dat, en via haar deelt de toeschouwer mee in dat gevoel, met heel veel mededogen en begrip.

De muziek van Wim Opbrouck en Ron Reuman, live uitgevoerd door een driekoppige blaaskapel, is bij dit droeve en toch gloedvolle verhaal een ideale melancholische klankband.